De Geheimen van Occitanië

U betreedt nu het rijk van een onbekende wereld. Een land apart, dat een speciale plaats in de geschiedenis in neemt. Een geschiedenis waar de onderste steen nog niet van is boven gekomen. Er hangen legenden in de lucht, waarvan enkele sporen en overblijfselen de archeoloog doen twijfelen of het wel legenden zijn. De grond was voor de oude Keltische inwoners van Occitanië heilig. Vele steencirkels en dolmen getuigen van hun respect voor het land. Diverse gebieden heten 'Lavaldieu' of 'Terre de Dieu' (vallei of land van God).

Vandaag de dag discussiëren wetenschappers over de mogelijke aanwezigheid van de Egyptische cultuur in de Languedoc in de Keltische tijd, meer dan 3000 jaar geleden. Het gebied werd al snel ontdekt door kolonie zoekende Grieken en Phoeniciërs en uiteraard vonden ook de Romeinen hun weg naar de prachtige Bas Languedoc. Zij stichtten Narbonne en legden de eerste verharde weg in heel Frankrijk aan. Vanuit het turbulente Palestina kwamen steeds meer vluchtelingen naar de Languedoc, die er joodse en Esseense gemeenschappen stichtten en wijn gingen verbouwen. Hier was het veilig en het leven goed.

Ondertussen waren de oude godsdiensten zoals Sol Invictus of Sulis Minerva en de Isis / Artemis verering erg populair. De naam Gallië verwijst zowel naar de cirkel als naar de haan, beide zonnesymbolen. De oude kennis en wetenschappen, die o.a. via het oosten hier in Occitanië werden doorgegeven van leraar op leerling, konden in Occitanië nog tot ver in de Middeleeuwen in het openbaar worden besproken, terwijl de rest van Europa werd ondergedompeld in onwetend-heid, destijds opgelegd door een wetenschap vrezende Kerk. Men vindt tegenwoordig steeds meer zonnekerken en zonnetempels in de Languedoc terug. Ook de Tempeliers hebben deels de zonnecultus beleden. De adelaar, die hoog in de hemel vlakbij de zon vloog, werd al vroeg het symbool van een van de sterkste en meest reislustigste stammen van Israël; de stam van Dan, voorouders van de Visigoten.

Twee heren van Carcassonne, uit de familie Trencavel, hadden als tussennaam Aton, een Egyptische zonnegod uit de 18de dynastie van Achnaton, die toen als enige god werd aanbeden. In deze boeiende periode zijn vele aspecten van het joodse volk ontstaan, zoals de Tien Geboden, de Ark des Verbonds en het hernieuwde geloof in slechts één God. Mozes had veel kennis opgedaan aan het Egyptische hof en deze kennis zou hem en Aäron, die toentertijd Hogepriester van Heliopolis was, de kracht en macht geven die het joodse volk nodig had om terug te keren naar Palestina. Vanuit Palestina trokken diverse stammen via de Balkan naar Europa. En zo kwam ook de adelaar van Dan naar het westen (zie foto links van de Visigotische adelaar). Je ziet nu meteen het verband tussen de stam van Dan en de Visigoten, en de latere adel.

In Occitanië, een van de rijkste gebieden in Europa en tevens een van de veiligste, regeerden - aan het begin van de Middeleeuwen - de koningen der Visigoten en Merovingers, de zogenaamde "nazaten van de Graal". De Arthur roman kwam uit, ridderlijkheid werd uitge-vonden en troubadours zongen over hoofse liefde en het nieuwe Jeruzalem. Maar dit geluk zou niet lang duren. Ook in deze Visigotische munt kun je al zien waar de Tempeliers de inspiratie voor hun bekende kruis vandaan haalden.

Toen de Kruisvaarders in de 12de eeuw Jeruzalem hadden veroverd en de Tempeliers met toestemming van de koning de Tempelberg begonnen uit te kammen, vonden zij hoogstwaarschijnlijk diverse relikwieën van het koningshuis van Israël. Vanaf die periode brak er echter ook een tijd aan van kathedralenbouw, waarbij de gotische stijl werd geintroduceerd. Ook ontstonden er vreemde constructies, die vanuit de lucht gezien sterrenstelsels en pentagrammen voorstelden. Dit werd echter over de hele wereld gedaan, zoals in Giza en Ankhor. De Tempeliers kwamen in de oriënt dus hoogstwaarschijnlijk in het bezit van oude kennis, waaronder zeekaarten, waardoor zij nieuwe gebieden ontdekten en later o.a. Nova Scotia (nieuw Schotland) stichtten, nog vóórdat Columbus Amerika had ontdekt. En ook Columbus zeilde met het Tempelierskruis op zijn grootzeil. Maar wat ontdekten de Tempeliers in de oriënt? Wat kwamen ze te weten, dat ze geheime informatie weerhielden van hun opperste meester, de Paus?

Hier zien we hoe Jezus in de plaats kwam van Sol Invictus en de aanverwante Mithras en Apollo cultus. Door de milennia heen bleven vruchtbaarheidsgodinnen, de hemelse moeder, moeder aarde en de zonnegoden onder nieuwe namen bestaan. Ze namen de oude gebruiken over en zo kwamen oeroude rituelen ook in het Christendom terecht.

De Egyptische Isis en Horus stonden model voor Maria met kindje Jezus. In de eerste eeuwen van het Christendom was dit de enige manier om aan de, met de oude goden vertrouwd geraakte, bevolking de nieuwe heiligen te introduceren. De mensen die model stonden voor Maria, Jezus en vele andere Bijbelse personen, hebben waarschijnlijk wel echt bestaan, maar hadden wel in het echt een iets ander levensverhaal dan in de Bijbel werd opgetekend. De levensverhalen moesten namelijk, om de nieuwe heiligen te kunnen introduceren, wel een beetje overeenkomen met de al zo lang bekende, oude goden. En daarom lijken Mithras, Apollo, Sol Invictus en Osiris zoveel op Jezus.

De Tempeliers waren duidelijk in het bezit gekomen van belangrijke kennis. Ze ontdekten de overeenkomsten tussen oude goden en diverse aspecten uit het Christendom, waardoor zij alleen maar nieuwsgieriger werden. De Tempeliers leerden van anderen over de kennis van maat, getal en gewicht, over oriëntatiepunten over de hele wereld, over sterrenkunde en uiteraard ontdekten ze, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, de ware geschiedenis van de eerste eeuw. De geschiedenis die door de Roomse Kerk werd geheimgehouden, omdat het niet paste in wat de Kerk destijds wilde doorgeven aan de wereld. Misschien kenden ze zelfs het echte verhaal van Jezus en Maria Magdalena, en Jezus' menselijke afkomst. En zo werden de Tempeliers, voorheen ridders van de Paus, een bedreiging voor de Kerk van Rome.

De Tempeliers, die zeer rijk waren, wilden zich in het vrije Occitanië vestigen. Dit zou hun land worden, vrij van de overheersing van de Kroon of van Rome. Zij gehoorzaamden aan niemand. De koning en de Paus waren niet van plan dit nog langer te tolereren. Op vrijdag 13 oktober 1307 werden de leiders gearresteerd, gemarteld om ketterij te bekennen en velen werden op de brandstapel gegooid. De enige plek in Europa waar de overgebleven Tempeliers nog konden doorbestaan, was Schotland, terwijl de Orde in enkele andere landen alleen maar zijn naam wijzigde, bijvoorbeeld in de "Ridders van Christus" in Portugal. Veel van hun bezittingen zijn met gezwinde spoed in rotsspleten, grotten en in afgesloten kerkkelders verstopt of naar men zegt, naar Nova Scotia verscheept, toen hun laatste uur was geslagen. Slechts één man heeft hoogstwaarschijnlijk een deel van de schat van de Tempeliers gevonden en dat is de charismatische abbé Saunière van Rennes-le-Chateau, die aan het einde van de 19de eeuw ineens erg rijk werd. Maar, was het wel een deel van de schat van de Tempeliers? Andere bronnen vertellen over Maria Magdalena, die met enkele andere lotgenoten naar de Languedoc kwam om zich te vestigen in de Esseense gemeenschap, nadat zij in het jaar 44 of 45 uit Palestina waren verbannen. Zij zou enkele zaken hebben meegenomen, waarover veel onderzoekers over de hele wereld driftig speculeren. Was het de Graal, oude kennis, een schaal (van zilver of jade), kinderen van Jezus (de Graalstamboom)... Wat vond Saunière? We zullen het misschien nooit te weten komen.

Geloofsgroeperingen die in de rest van Europa niet werden getolereerd, zoals de Katharen, floreerden in Occitanië. Zij geloofden niet dat Jezus aan het kruis was gestorven, hadden geen dogma's nodig en zeker niet de door de Roomse Kerk opgelegde leer, omdat ze een heel andere overtuiging hadden. Met die instelling tekenden ze echter hun eigen doodvonnis. Naast de Kruistochten in de Oriënt is de Kruistocht tegen de Katharen (ook wel Albigenzen genoemd, naar hun zetel in Albi) één van de gruwelijkste gebeurtenissen en zwartste bladzijden uit de geschiedenis geworden. Vredelievende, hardwerkende mensen die alleen een ander geloof hadden, werden levend verbrand, mannen, vrouwen en kinderen. Om er zeker van te zijn dat geen enkele Kathaar zou ontsnappen, werd door de Dominicanen en de Paus de Heilige Inquisitie gesticht om de bevolking tegen elkaar op te zetten. Uit angst voor hun afschuwelijke martelpraktijken verraadde men zelfs zijn eigen familie en buren. Ook vluchtten grote groepen Katharen de bergen over naar Spanje, maar velen overleden tijdens hun zware reis. Anderen trokken de bergen in en stichtten er een kleine onopvallende gemeenschap. Of zij vermengden zich in de dorpen, of achter het masker van een landheer. Het Katharisme werd nu een ondergrondse beweging. Hadden zij echte heilige relikwieën? Bezaten zij de kennis van de ware gebeurtenissen van de eerste eeuw? Moesten zij de Graalstamboom beschermen? Hoeveel andere Bijbelse gegevens kunnen we nog ontdekken in de geheimen van Occitanië?

Katharenkastelen liggen verspreid over het gebied. Heilige waterplaatsen en andere heiligdommen verwijzen naar Artemis, Isis en de Magdala (of Zwarte Madonna). Esoterische groeperingen zoals de Vrijmetselaars en Rozenkruisers laten o.a. geheimzinnige grafschriften achter en middeleeuwse kun-stenaars maken schilderijen met geheime codes die alleen voor ingewijden (solis sacerdotibus) te lezen zijn. Er komt een stuk perkament aan in Parijs waarin staat dat Jezus in het jaar 45 nog leefde. En het verdwijnt weer spoorloos. Vele boeken worden geschreven over het enigma van Rennes-le-Chateau waarin wordt gespeculeerd over het goud der Tempeliers, de ware geschiedenis van de eerste eeuw, de tombe waarin het stoffelijke lichaam van Jezus zou zijn (her)begraven en beetje bij beetje vinden we wereldwijd stukken van de door Rome verstopte puzzel terug. Het plaatje dat nu zichtbaar begint te worden lijkt te bewijzen dat de legenden geen legenden zijn, maar verpakte stukken geschiedenis... De mysterieuze geschiedenis van Occitanië.